Η περιπλάνηση στις συνοικίες της Αθήνας

1950

Από το 1950 έως το 1955, με την μητέρα του – η δική της καταγωγή είναι από την Σμύρνη, το γένος Χριστοδούλου – και τον μεγαλύτερο αδελφό του Χρήστο, περιπλανώνται για λόγους ανάγκης σε πολλές συνοικίες της πρωτεύουσας. Από την Κοκκινιά στο Χαϊδάρι κι από εκεί στη Νέα Ελβετία, στο Βύρωνα, στο Παγκράτι, στην Καισαριανή, στην Ηλιούπολη, στην Άνω Δάφνη, στους Καλογήρους.

”Η μνήμη μου είναι γεμάτη εικόνες. Θυμάμαι όλες τις γειτονιές που περάσαμε, με λεπτομέρειες. Όλα τα σπίτια που ζήσαμε. Όλους τους χώρους. Πώς ήταν εκεί που κοιμόμασταν, πώς ήταν εκεί που τρώγαμε. Θυμάμαι τη μάνα μου σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Θυμάμαι τον πατέρα μου φαντάρο με τη στολή του. Τον Χρήστο μας, τον μεγάλο μου αδερφό. Από όλα τα σπίτια θυμάμαι πιο πολύ το παράπηγμα που μέναμε στο Χαϊδάρι. Ένα πολυβολείο των Γερμανών που το κάναμε σπίτι μας. Τα παράθυρα εκείνου του πολυβολείου προσπαθούσαμε να τα κλείσουμε με αυτοσχέδια χαρτόνια. Αυτή ήταν η άμυνά μας στην επίθεση του χειμώνα. Θυμάμαι εκείνον τον χειμώνα που έκανε πάρα πολύ κρύο. Νομίζω πως τότε ήταν που κρύωσα τόσο πολύ, τότε ήταν που φοβήθηκα τόσο πολύ το κρύο.  Μια πολύ δύσκολη και σκληρή ζωή που περίσσευε η φτώχια αλλά που περίσσευε και η αγάπη και η αλληλεγγύη. Σε εκείνες τις γειτονιές βοηθούσε ο ένας τον άλλο. Όπως και όσο μπορούσε…”