“Μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς”

Κι επειδή πίσω από τα τραγούδια υπάρχουν κάποια στιγμιότυπα ή και ολόκληρες ιστορίες, εδώ η ιστορία του ομότιτλου τραγουδιού, όπως την αφηγείται ο Λευτέρης Παπαδόπουλος: ”Καλοκαίρι και είμαι στη Λέσβο. Στον Μόλυβο. Όπως πάντα. Κάθομαι στο γραφειάκι του σπιτιού μου και κοιτάζω προς τη θάλασσα. Ξαφνικά, βλέπω να κατηφορίζει από το σοκάκι μου, 17ης Νοέμβρη, ένα κορίτσι, γύρω στα 17-18, σχεδόν γυμνούλι, όπως γράφει ο Ελύτης στο «Δελφινοκόριτσο». Γύρω στα 1,68, με ξανθά, μακριά μαλλιά και μια φουστίτσα πολύ πιο ψηλά από το γόνατο. Περπατάει γρήγορα, σαν ελαφάκι. Και έχει ένα λίκνισμα στο κορμί που αναστατώνει. Πάω στο παράθυρο βιαστικά, να ρίξω μια δεύτερη ματιά, αλλά το κορίτσι έχει εξαφανιστεί.

Την άλλη μέρα, την ίδια ώρα, γράφω το χρονογράφημά μου για «ΤΑ ΝΕΑ» και δεν έχω καθόλου διάθεση, δεν μπορώ να το ολοκληρώσω. Βγαίνω στην πόρτα ν’ ανάψω ένα τσιγάρο, να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη. Και αντικρίζω ξανά το «κορίτσι της χθεσινής μέρας!». Φοράει τα ίδια ρούχα, σαγιονάρες κι έχει και δυο κεράσια στο στόμα να κρέμονται από τα κοτσάνια τους. Κι εκεί που περνάει από μπρος μου, γίνεται η καταστροφή ή το θαύμα: η δεξιά σαγιονάρα της μπλέκεται στο καλντερίμι και η κοπελίτσα χάνει την ισορροπία της και πέφτει κάτω.

Σαλτάρω για βοήθεια. Τη σηκώνω και βυθίζομαι στα μάτια της. Είναι μπλε – «κι όλα τα μπλε στα μάτια της γυαλίζανε» – και υπέροχα! Μου λέει «ευχαριστώ» και φεύγει. Αλλά σ’ αυτό το δίλεπτο που είμαι απέναντί της, έχω προφτάσει να δω, αρπαχτικά, τον λαιμό της, τα στητά στήθη της και τα γυμνασμένα πόδια της που έχουν το χρώμα του μελιού. Και να γευτώ, κυρίως, έναν εκρηκτικό αισθησιασμό που εκπέμπει ολόκληρη!

 Τι πλάσματα «ζωγραφίζει» ο Θεός, όταν έχει έμπνευση και είναι και στα κέφια του! Την επομένη, ταξιδεύω για Μυτιλήνη. Την κοπελίτσα δεν την έχω στη σκέψη μου. Αλλά οι στίχοι που μου ενέπνευσε φτερουγίζουν γύρω μου και καρφώνονται στον νου μου: «Μη μιλάς, μη γελάς / κινδυνεύ’ η Ελλάς / στο κορμί βομβιστές κουβαλάς». Γυρίζω στον Μόλυβο και στα χαρτιά μου. Βάζω στο μαγνητοφωνάκι την κασέτα με τις μελωδίες του Χρήστου Νικολόπουλου, που έχω από μέρες στα χέρια μου, για να γράψω στίχους και να γυρίσουμε έναν δίσκο με τον Νταλάρα. Μια μελωδία απ’ όλες ταιριάζει με τους στίχους. Στρώνομαι στη δουλειά και προς το βραδάκι έρχεται το τραγούδι και «κλειδώνει»: «Όσα μου ‘χεις τάξει / είναι σαν μετάξι / είναι σαν γλυκό κρασί / είναι τα φιλιά σου / και το θαλασσί χρώμα της ματιάς σου / θάλασσα χρυσή / όσα μου ‘χεις τάξει / σ’ το ‘χω ξαναγράψει / τα ‘χεις μοναχά εσύ / Μη μιλάς, μη γελάς», κ.λπ., κ.λπ.”