“Αν ποτέ αποκοπούμε ουσιαστικά από τη μοναδική, σε πλούτο έκφρασης, παραδοσιακή μας μουσική, όπως έχει περάσει στο δημοτικό, στο λαϊκό αλλά και στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι, θα αντιληφθούμε τη μουσική μας φτώχεια. Είναι υποχρέωση κάθε ακροατή να διαφυλάξει αυτόν τον ήχο και πολλαπλάσια υποχρέωση κάθε Έλληνα μουσικού να τον στηρίξει. Αυτός ο τόπος ευλογήθηκε να έχει λιγοστά αγαθά και περίσσευμα ψυχής. Και δύναμη ψυχής απρόσμενη, που τη χώρεσε μέσα στα τραγούδια του και τα ταξίδεψε ως τις μέρες μας. Από τα πανάρχαια χελιδονίσματα ως τους μεσαιωνικούς ύμνους, από τα δημοτικά, κλέφτικα, νησιώτικα και μικρασιάτικα ως τα ρεμπέτικα και τα έντεχνα λαϊκά. Πότε ξυλάρμενα και ναυαγισμένα, πότε περήφανα και καμαρωτά, κατά τους καιρούς και τους ανέμους, ένα μόνο μας ζητούν: να τα ταξιδέψουμε. Συνταξιδιώτης σ’ αυτό το καράβι, καταθέτω τα όπλα μου στο Μύθο. Τη μνήμη μου κι ό,τι αξιώθηκα να μάθω όλα αυτά τα χρόνια. Κομμάτια κι αποσπάσματα από μουσικές, τοπία και χρώματα. Στολίδια και φιλέματα της ψυχής…”
(Σημείωμα του Γιώργου Νταλάρα για τις παραστάσεις “…και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως” στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον Ιούνιο του 1994)
